Według biskupa Pawłowicza, odkąd Kościół Katolicki sformułował dogmaty wiary podczas soboru nicejskiego w 325 roku i ustanowił, że Chrystus obdarzył go nieomylnością, nauka rozwijała się pod jego dyktando. A wraz z pojawieniem się druku i ułatwionym dostępem do książek Kościół stworzył indeks Ksiąg Zakazanych. Odtąd nauka rozwijała się pod jego cenzurą. W konsekwencji nauka została skazana na zajmowanie się tym, co zobaczy szkiełko i oko. Na całą resztę zjawisk dziejących się wokół nas kościół przyznał sobie prawo jedynego interpretatora. Wszystkie te zjawiska zakwalifikował do zjawisk boskich i nakazał ich rozumienie poprzez interpretację słowa bożego zawartego w pismach świętych i zawartym w nich objawieniu. W tej sytuacji nie może dziwić fakt, że rozwój naukowy zjawisk nieobserwowalnych przez zewnętrznego obserwatora został powstrzymany bardzo skutecznie. Jak słusznie zauważa Albert Einstein: „Nie myślę, że z konieczności nauka i religia są naturalnymi oponentami. W rzeczy samej, myślę, że jest bardzo bliski związek między nimi. Co więcej, myślę, że nauka bez religii jest kulawa, i odwrotnie, religia bez nauki jest ślepa. Obie są ważne i powinny współpracować „ręka w rękę.”
Jednak przez ostatnie kilka stuleci nauka klasyczna rozwijała się dynamicznie coraz dokładniej badając każdy kawałek materii. Stworzono wiele gałęzi nauki i odpowiedziano na wiele pytań, ale w dalszym ciągu świat niematerialny wymyka się naszemu zrozumieniu. Umiemy go odczuwać, ale nie zrozumieć. Nasz racjonalny umysł domagał się wyjaśnienia, więc tworzono coraz to nowe teorie, sięgające do świata nauki, że wspomnę chociażby o świętej geometrii, fraktalach, czy  hologramach.
W ostatnim czasie zdecydowanie na czoło wysunęła się fizyka kwantowa. Jednak choć naukowcy zajmują się nią już ponad 100 lat i stale czynią postępy, to natura rzeczywistości wymyka się ich poznaniu. Teorie jak teoria nieoznaczoności Heisenberga, korpuskularny charakter cząstek elementarnych czy załamanie funkcji falowej spędzają naukowcom sen z powiek. Z obowiązującą do dziś kopenhaską interpretacją mechaniki kwantowej do śmierci nie zgadzał się Einstein, komentując: „Bóg nie gra w kości.” Nie sposób w tej pracy wyjaśnić więc zasady, na jakich opiera się dzisiejszy matematyczny opis rzeczywistości świata materii, jedno jest pewne: choć fizyka kwantowa pozwala nam spojrzeć na budulec, z którego powstał nasz świat i zrobić z tych obserwacji wiele pożytku, nauka w dalszym ciągu nie daje nam odpowiedzi na wiele pytań, paradoksalnie stawiając nowe, w których na czoło wyłania się kwestia świadomości, jako podmiotu obserwującego. Zasada  komplementarności mówi, że nie ma rzeczywistości, bez percepcji rzeczywistości.
Kolejną kwestią kontrowersyjną jest pierwszeństwo umysłu nad materią. Dr fizyki teoretycznej na UCLA, Fred Alan Wolf, pisze wręcz, że umysł stworzył materię w książce pod tym samym tytułem.
Tybetańska Księga Zmarłych mówi: „Materia pochodzi z umysłu, nie zaś umysł z materii.”, a Hans Peter Duerr – antropolog, autor „Dreamtime: Concerning the Boundary between Wilderness and Civilization dodaje: “Materia nie składa się z materii.”
Jeszcze innym paradygmatem wyłaniającym się z badań nad cząstkami elementarnymi jest nondualność, czyli jedność obserwatora i obserwowanego. Fritjof Capra – fizyk, filozof, pisze: „Podstawowa jedność wszechświata jest nie tylko centralną cechą doświadczenia mistycznego, ale jest także jednym z najważniejszych odkryć nowoczesnej fizyki.” Peter Russell – fizyk, informatyk, naukowiec na Cambridge University mówi tak o materii: „Wraz z rozwojem teorii kwantowej fizycy odkryli, że nawet subatomowym cząsteczkom daleko do ciała stałego. W rzeczywistości nie są one jak materia, którą znamy. Nie mogą zostać umiejscowione i zmierzone. Przez większość czasu zdają się być bardziej falami niż cząsteczkami. Są jak niewyraźne obłoki potencjalnej egzystencji bez określonego położenia. Czymkolwiek jest materia, nie posiada ona zbyt wiele substancji, o ile w ogóle ją posiada.” Na koniec tych rozważań proponuję za Lawrencem LeShan zabawę. Spróbujmy zgadnąć, czy autorem cytatu jest fizyk, czy mistyk:
1. „Tworzywo, z którego zbudowany jest świat, ma charakter pojęciowy (mind-stuff).”
2. „Przyczyną tego, że w naszym obrazie świata nie ma miejsca na nasze czujące, spostrzegające i myślące ego, da się określić za pomocą sześciu słów: ponieważ  ONO SAMO jest tym obrazem. Jest ono tożsame z całością (ze Wszechświatem) i dlatego nie może być w nim zawarte.”
3. „To umysł nadaje rzeczom ich jakość, ich podstawy i ich istnienie.”
4. „Jest więc rzeczą konieczną, by dojrzała wiedza była oparta na jasnym, czystym i zdyscyplinowanym intelekcie. Konieczne jest także, by korygowała swe błędy niekiedy przez powrót do surowych, doznawalnych, spostrzegalnych zmysłowo faktów, do konkretnej rzeczywistości świata fizycznego. Dotyk ziemi był zawsze ożywczy dla synów Ziemi (…) Można by powiedzieć, że ponadzmysłowe może być rzeczywiście osiągnięte w całej pełni jedynie wówczas, gdy stoimy na twardym gruncie tego, co zmysłowe.”
5. „Tak więc świat materialny (…) kontynuuje cały świat zjawiskowy, ale nie cały świat realny. Możemy go sobie wyobrazić jako przekrój świata realnego.”
6. „Na tyle, na ile prawa matematyki odnoszą się do rzeczywistości, na tyle nie są pewne. Na tyle, na ile są pewne, na tyle nie odnoszą się do rzeczywistości.”
7. „Myślenie często logiczne nie może dostarczyć nam wiedzy o świecie empirycznym. Wszelka wiedza o rzeczywistości ma swój początek w rzeczywistości i na niej się też kończy. Reguły proponowane przez logikę są całkowicie puste.”
Odpowiedzi kolejno brzmią: 1. fizyk Albert Einstein, 2. fizyk Erwin Schrödinger, 3. mistyk Traktat Mistyczny Dhammapada, 4. mistyk Aurobindo, 5. Fizyk James Jeans, 6. Fizyk Albert Einstein, 7. Fizyk Albert Einstein.12
Z fizyki kwantowej korzysta szczodrze Richard Bartlett twórca metody dwupunktu, który widzi bezpośredni związek pomiędzy swoją metodą, a zjawiskiem splątania kwantowego: „Matryca Energetyczna głosi zasadę , którą nazwałem Zagadką Kwantową. W uproszczeniu polega ona na tym, że im mniej robisz, tym więcej zyskujesz. Wielu ludzi mylnie zakłada, że aby zostać uzdrowicielem, trzeba posiadać obszerną wiedzę lub wyjątkowe umiejętności. Jeśli utkwisz w przekonaniu, że cokolwiek robisz, ugrzęźniesz w poczuciu własnej ważności. Istnieją miliardy złożonych interakcji zachodzących nieustannie w ludzkim ciele. Niedorzecznością jest przypuszczać, że możemy jedynie za pomocą naszej świadomej myśli czy intencji rzeczywiście „coś robić” i wpływać na największe arcydzieło tworzenia. To przykre, że stale ograniczamy nasze kontakty jedynie do ludzkiego wymiaru. Jesteśmy Bramą dla boskości, a nie Wykonawcami.”
O swojej dwupunktowej technice uzdrawiania pisze: „Stworzenie umownego połączenia pomiędzy wybranymi dwoma punktami pozwala na dokonanie pomiaru. Pamiętaj, że zgodnie z teorią kwantową nie możesz obserwować obiektu bez wiązania się z nim lub wchodzenia z nim w interakcję. Sam akt obserwacji połączenia pomiędzy wybranymi punktami (za pomocą swoich odczuć i wyobraźni) wpływa na jakość ich połączenia. Zakłóca on dane i w rezultacie załamuje fale materii/ świadomości, które postanowiłeś obserwować lub z którymi zdecydowałeś się nawiązać kontakt.”
Pamiętajmy więc, że świat nie jest takim, jaki nam się wydaje. Starajmy się więc do codziennego życia, jak i do procesu uzdrawiania podchodzić bardziej uczuciowo, intuicyjnie i intencjonalnie, a mniej rozumowo. Zaś rozwój nauki pięknie podsumował Pierre Teilhard de Chardin – teolog, filozof i jezuita: „Pewnego dnia, kiedy opanujemy już wiatry, fale, przypływy i grawitację, sięgniemy po boskie siły miłości. Wtedy, po raz drugi w historii świata, człowiek odkryje ogień.”